อ่านละคร ตะวันทอแสง ตอนที่ 2 วันที่ 15 ก.ย. 55
ครู่ต่อมา เผด็จเข้าไปในห้องอาหารเห็นภคพงษ์นั่งอยู่คนเดียวจึงถามหารสา แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆ นอกจากใบหน้าอันนิ่งขรึมของเจ้านาย เผด็จค่อยๆถอยกลับออกมาตามหารสา ปรากฏว่าเธอยืนต่อคิวรอซื้อก๋วยเตี๋ยวป๊อกแป๊กอยู่หน้าบ้าน“คุณรสามาทานตรงนี้ทำไม คุณภัคให้คนจัดอาหารไว้ให้ในบ้านแล้วครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รสขอทานตรงนี้ดีกว่าค่ะ ไม่อยากรบกวน”
“ไม่ได้รบกวนเลย ไม่ต้องเกรงใจ เข้าไปทานในบ้านเถอะครับ คุณภัครออยู่...ผมว่าถ้าคุณรสาไม่ไป คุณภัคไม่ยอมทานแน่ๆครับ และถ้าคุณทานก๋วยเตี๋ยวอิ่มแล้วเข้าไปในบ้าน คุณภัคก็ต้องบังคับให้คุณทานด้วยอยู่ดี...เชื่อผมเถอะครับ”
รสาอึดอัดแต่เลี่ยงไม่ได้ ยอมกลับเข้าไปพร้อมเผด็จ แต่แล้วเผด็จต้องรีบไปประชุม เขาแค่ส่งต่อเธอไว้กับนายเปลี่ยน
“นี่รสต้องทานข้าวกับเจ้านายคุณเผด็จสองคนเหรอคะ”
“ไม่ต้องกังวลหรอกครับ คุณภัคเป็นคนน่ารัก เพียงแต่คุณรสาอาจจะยังมองไม่เห็น...ผมไปก่อนนะครับ”
เผด็จรีบร้อนจนรสาแทบยกมือไหว้ไม่ทัน แล้วเธอก็หันมาที่นายเปลี่ยนซึ่งยืนยิ้มแป้น ผายมือเชิญอย่างสุภาพ เธอยิ้มรับ และแอบบ่นพึมพำเมื่อนึกถึงนายไฮโซที่รออยู่ข้างใน
“เนี่ยนะ น่ารัก?”
ooooooo
อ่านละคร ตะวันทอแสง ตอนที่ 2
ในระหว่างการทานอาหารมื้อนั้นสร้างความอึดอัดให้รสาอย่างมากจน แทบกลืนไม่ลง ต่างจากภคพงษ์ที่ดูเจริญอาหารแถมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชนะเมื่อมีการประ คารมกันไปมาอีกยกขณะที่รสาอึดอัดขัดใจอยู่ที่บ้านเถลิงยศ ชีวินทำงานที่ออฟฟิศอย่างไม่เป็นสุข เอาแต่ชะเง้อคอยว่าเมื่อไหร่ รสาจะกลับมาเสียที ผ่านไปพักใหญ่เห็นพิทยากลับมาคนเดียวจึงสอบถามว่ารสาอยู่ไหน ทำไมไม่มาด้วย หรือ ว่ามีปัญหาอะไร?
พิทยาเพิ่งมาถึงและทั้งร้อนทั้งเหนื่อยจากการเดิน ทางที่รถติดมากก็เลยแหวใส่ชีวินว่าตนพารสาไปทำงานไม่ได้ไปรบจะห่วงอะไรกัน นักหนา แล้วที่รสายังไม่กลับมาเพราะต้องอยู่คุยกับคุณภคพงษ์ แต่ตนต้องมาก่อนเพราะมีนัดลูกค้าต่อ พอดีเลิกประชุมไวก็เลยได้กลับมาก่อน
ชีวิน ฟังแล้วยิ่งกระวนกระวายที่รสาต้องอยู่กับภคพงษ์สองต่อสอง พอคัพเค้กเปรยขึ้นว่าเสร็จแน่ๆ หล่อ ขนาดนั้นใครจะห้ามใจได้ ชีวินก็ยิ่งนั่งไม่ติด กลัวรสาจะหวั่นไหวกับนายไฮโซหล่อรวย
หลังอาหาร กลางวัน ภคพงษ์พารสานั่งรถกอล์ฟไปที่เรือนเล็กซึ่งอยู่ในอาณาบริเวณกว้างขวางของบ้าน เถลิง–ยศ สภาพเรือนเล็กค่อนข้างทรุดโทรมแต่ยังคงความสวยงามไว้ให้เห็น เขาเดินนำเธอเข้าไปภายในพร้อมอธิบายว่าต้องการซ่อมแซมและตกแต่งใหม่ทั้งหมด
“เพื่ออะไรคะ” รสาถามเรียบๆ แต่แล้วต้องชักสีหน้ากับคำตอบห้วนๆของเขา
“เหตุผลส่วนตัว”
“ดิฉัน ก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่จุดประสงค์ในการซ่อมแซมบ้านมีผลต่อการออกแบบ บ้าน สำหรับพักอาศัย บ้านสำหรับรับรองแขก และบ้านสำหรับจัดเลี้ยงมันไม่เหมือนกัน ถ้าคุณไม่บอกดิฉันก็ออกแบบให้ตรงความต้องการไม่ได้”
รสาทำท่าจะเดินกลับไปที่รถ ภคพงษ์โพล่งออกมาอย่างจำยอม
“ผม ต้องการทำให้บ้านหลังนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง บ้านหลังนี้ถูกทิ้งร้างมาสิบกว่าปี ไม่มีคนอยู่ ผมต้องการ ทำให้บ้านหลังนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิม...ทำได้หรือเปล่า”
“ดิฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ แต่จะได้หรือไม่ได้ ถูกใจคุณหรือเปล่า คุณคงต้องตัดสินเอง ดิฉันขอเข้าไปสำรวจในบ้านนะคะ”
“เชิญ”
รสา เดินนำเข้าไปทันที ภคพงษ์มองตามแววตายังไม่อยากเชื่อฝีมือเท่าใดนัก รสาใช้ไอแพดถ่ายรูปมุมต่างๆของบ้านเก็บไว้ โดยมีเจ้าของบ้านเดินตามไม่ห่างสร้างความอึดอัดให้เธอไม่น้อยทีเดียว กระทั่งเดินมาหยุดในห้องนอนเห็นรูปถ่ายเด็กวางหัวเตียง เธอหยิบมาดูพร้อมกับยิ้มนิดๆในความน่ารัก แต่พอได้ยินเขาบอกว่ารูปเขาเอง เธอหุบยิ้มรีบวางรูปไว้ที่เดิม แล้วเฉไฉถ่ายรูปสำรวจมุมโน้นมุมนี้ไปเรื่อย
“ห้องนี้เป็นห้องนอนเก่าของผม ถ้าซ่อมแซมแล้วอาจจะทำเป็นห้องนอนสำหรับแขก”
“ค่ะ” รสาหยิบสมุดโน้ตออกมาจดข้อมูล แล้วสำรวจ ประตูหน้าต่างดูความแข็งแรง จากนั้นเช็กระบบไฟและระบบน้ำซึ่งบางจุดยังใช้ได้ เช็กไปบันทึกไปอย่างตั้งใจ โดยที่ภคพงษ์เดินตามและเฝ้ามองการทำงานของเธอด้วยความพอใจ
เมื่อเดินมา ถึงห้องโถงที่มีเครื่องเรือนบางชิ้นยังดีอยู่ รสาบอกเขาว่าตนอาจจะนำกลับมาใช้วางคละกับเครื่องเรือนใหม่ที่มีการออกแบบ ใกล้เคียงกัน
“ไม่มีปัญหา คุณอยากจะใช้อะไรหรือจะไม่ใช้อะไรก็ตามสบาย มีเพียงอย่างเดียวที่ห้ามเคลื่อนย้ายโดยเด็ดขาด”
“อะไรคะ”
เขาเดินไปเปิดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นเปียโนหลังงาม “แกรนด์เปียโนหลังนี้ต้องอยู่ที่ห้องโถงนี้เท่านั้น ห้ามย้ายเด็ดขาด”
รสาแอบแปลกใจ แต่ก็ต้องรับคำแล้วจดลงสมุดเอาไว้กันลืม
“คุณจะส่งแบบให้ผมดูได้เมื่อไหร่”
“อีกสองอาทิตย์ค่ะ”
“ช้าเกินไป ผมต้องการเห็นแบบภายในสองวัน”
“สองวันดิฉันทำไม่ทันหรอกค่ะ สองอาทิตย์นี่ก็รีบสุดๆแล้ว ปกติต้องใช้เวลาเป็นเดือน”
“แต่งานนี้ไม่ปกติ เพราะเป็นงานพิเศษ ผมให้เวลาคุณสองวันต้องมีแบบมาให้ผมดู คุณจะรับปากตอนนี้ หรือจะให้ผมโทร.ถามคุณพิทยา”
เขาถามอย่างท้าทาย รสาเม้มปากเถียงไม่ออก เพราะรู้ว่าถ้าถามพิทยาก็ต้องสองวันอยู่แล้ว
“ได้ค่ะ ดิฉันจะส่งแบบให้คุณดูภายในสองวัน”
“กรุณาอย่าทำงานชุ่ยๆ เพื่อทำให้ผมต้องปฏิเสธงานคุณ”
“ดิฉันขอย้ำอีกครั้งว่าที่บริษัทมีนักออกแบบที่มีความสามารถอีกมาก ถ้าคุณไม่ไว้ใจดิฉัน สามารถเปลี่ยนได้ตลอดเวลา”
รสา พูดจบก็หันหลังให้ภคพงษ์อย่างไม่เกรงกลัว แล้วก้าวฉับๆออกจากห้องโถงสู่ระเบียงไม้อย่างไม่ทันระวังทำให้เหยียบลงบน แผ่นไม้ผุจนพังทะลุขาติดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ภคพงษ์จะเข้ามาช่วยแล้วอุ้มพา เธอไปส่งให้ป้าสายใจช่วยทำแผล ทั้งที่เธอไม่เต็มใจให้อุ้มเพราะไม่ได้เป็นอะไรมาก
ฝากฝังเธอไว้กับป้า สายใจแล้ว ภคพงษ์รีบกลับเข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปส่งรสาตามที่บอกเอาไว้ แต่พอเขากลับออกมาปรากฏว่ารสากลับไปแล้ว โดยฝากป้าสายใจบอกเขาว่าเธอเกรงใจ
“ตั้งใจจะขัดคำสั่งมากกว่า ขาเจ็บแล้วยังจะทำจองหอง” ภคพงษ์พูดด้วยความไม่พอใจแล้วก็เดินกลับไป
ปุย นุ่นกับเปลี่ยนรอจนเจ้านายเดินลับตาก่อนจะหันมาซักป้าสายใจว่า ตกลงคุณภัคโกรธหรือเป็นห่วง คุณรสากันแน่ สายใจไม่ตอบแต่ในใจแอบคิดว่าอาจจะเป็นอย่างหลัง
ooooooo
พิทยาโวยวาย ทันทีที่รสากลับมาบอกว่าภคพงษ์ ต้องการให้ส่งแบบบ้านภายในสองวัน รสากับชีวินนึกดีใจว่าเจ้านายของตนอาจไม่รับงานนี้ แต่ที่ไหนได้ พิทยากลับบังคับรสาต้องทำให้ได้ตามใจลูกค้า
“ก็คุณภัคเป็นลูกค้าคนสำคัญ และคุณเผด็จก็อยากให้เราได้งานนี้ เขาชอบที่รสกล้าพูดตรงๆกับคุณภัค ปกติไม่มีใครกล้า ต่อหน้าก็ทำเออออ แต่พอทำไม่ได้เขาก็ต้องเป็นคนกลางมาไกล่เกลี่ย แต่พอเธอกล้าพูด เขาก็เลยชอบ”
“มีแต่คนยอม...ถึงได้เอาแต่ใจ” รสาบ่น
“เอาแต่ใจนิดๆ หน่อยๆ แต่จ่ายเงินครบก็ยังดีกว่าเอาแต่ใจแถมเงินก็ไม่จ่าย...คัพเค้ก เตรียมตุนเสบียงไว้ ให้ยัยรสด้วย รสอยากกินอะไรก็บอกไป เดี๋ยวให้ไอ้วินไปเอาเสื้อผ้าของใช้จากที่บ้านมาให้ กินนอนที่นี่แหละ สองวัน เดี๋ยวก็เสร็จ สู้เพื่อพี่และบริษัทของเรานะรส”
รสาปฏิเสธไม่ออก เมื่อเห็นสีหน้ามุ่งมั่นมากของพิทยา จากนั้นเธอก็โทร.บอกป้าอาภรณ์ให้จัดเสื้อผ้าข้าว ของให้ทีเดี๋ยวจะส่งชีวินไปเอามาให้
เมื่อชีวินออกไปแล้ว รสาเตรียมลงมือทำงาน แต่พิมพรรณโทร.มาขัดจังหวะเสียก่อน เธอถามรสาว่า เสาร์อาทิตย์นี้จะกลับระยองหรือเปล่า
“ไม่ได้กลับไป มีงานเข้า”
“เสียดายจัง พิมว่าจะชวนรสไปเที่ยวสักหน่อย ช่วงนี้เบื๊อเบื่อ เพื่อนคนอื่นๆแต่งงานกันไปหมดแล้ว
คนสุดท้ายในกลุ่มก็กำลังจะแต่ง ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเที่ยวกับพิมเลย”
“ก็รสไง...รสยังโสด เป็นเพื่อนพิม”
“แต่ รสอยู่ไกล ที่กรุงเทพฯก็มีผู้ชายให้เลือกตั้งเยอะแยะ เดี๋ยวรสก็มีแฟน พิมสิอยู่แต่ในห้องสมุดหันไป ทางไหนก็เจอแต่หนังสือ สักวันก็คงจะต้องแต่งงานกับหนังสือนี่แหละ”
“เอาน่า...ใจเย็นๆ เดี๋ยวพิมก็เจอเองแหละ”
“รส...แค่นี้ก่อนนะ พอดีมีแขกมา เดี๋ยวค่อยโทร.คุยกันใหม่ สวัสดีจ้ะ”
พิม พรรณรีบวางสายแล้วเดินไปเปิดประตูรับชายหนุ่มแปลกหน้าที่ยืนชะเง้ออยู่หน้า ห้อง ถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม เขาชะงักไปนิดกับความน่ารักสดใสของหญิงสาว ที่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ผมมาจากบริษัทติดตั้งคอมพิวเตอร์ที่ทางโรงเรียนติดต่อให้มาวางระบบฐานข้อมูลในห้องสมุดน่ะครับ...คุณพิมพรรณใช่ไหมครับ”
“ค่ะ เรียกพิมเฉยๆก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ผมชื่อวาริช ไม่มีชื่อเล่นเป็นทางการ มีตามใจคนเรียก คุณพิมอยากจะเรียกว่าวาหรือริชก็ได้ครับ ตาม สะดวก”
“งั้นพิมขอเรียกว่าวาริชแล้วกันนะคะ แค่สองคำไม่ได้ลำบากอะไร”
“ได้ครับ แต่ผมขอเรียกว่าพิมนะครับ...น่ารักดี”
เจอ ลูกหยอดของหนุ่มหล่อหน้าเข้มเข้าไป พิมพรรณถึงกับเขินอาย ท่าทางจะปิ๊งเขาเข้าให้แล้ว ครั้นอีกสักพักห้าวมารับเธอกลับบ้านสังเกตเห็นเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็แปลกใจ ว่าวันนี้เป็นอะไร ปกติมารับทีไรหน้าหงิกหน้างอ บ่นเหนื่อยบ่นเบื่อเป็นยายแก่ พิมพรรณจึงรีบเก็บอาการกลัวโดนห้าวจับได้ เปลี่ยนไปคุยเรื่องรสาแทนทันที
ooooooo
ค่ำแล้ว ชีวินกลับมาพร้อมกระเป๋าสัมภาระของรสาแล้วทำท่าจะอยู่เป็นเพื่อน แต่พอดีคัพเค้กหอบของกินมากมายเข้ามา ชีวินเลยต้องกินแห้วถอยกลับไปตามระเบียบ
ส่วนที่บ้านเถลิงยศ คืนเดียวกันนี้ภคพงษ์เข้ามาที่เรือนเล็กอีกครั้ง เขามองสภาพบ้านที่ถูกทิ้งร้างแล้ว หวนนึกถึงอดีตในวัยเด็กที่ตัวเองเคยอาศัยเรือนหลังนี้ โดยเฉพาะวันที่เกิดเหตุการณ์แสนเศร้าสะเทือนใจที่เขาไม่อาจลืมได้เลย
วัน นั้น...แม่หอบกระเป๋าออกจากที่นี่ไปโดยไม่ฟังคำขอร้องอ้อนวอนของพ่อ แม้แต่เสียงร่ำร้องร่ำไห้ของ ลูกชายที่ห้ามแม่ไม่ให้ไปก็ไม่มีผลอะไรต่อแม่เลยสักนิด
ความเสียใจและไม่ เข้าใจในการกระทำของแม่ทำให้ภคพงษ์ฝังใจกับเหตุการณ์ครั้งนั้นอย่าง มาก...ฝังใจจนกลายเป็นความชิงชัง แทบไม่อยากจะคิดถึงมันอีกเลย
ooooooo
รสา มุ่งมั่นทำงานทั้งกลางวันกลางคืนแทบไม่ได้ พักผ่อน แต่เมื่อผ่านไปสองวันงานเสร็จเรียบร้อยก็รู้สึกโล่งใจหายห่วง ส่วนพิทยานั้นไม่ต้องพูดถึง กระดี๊- กระด๊าดีใจและเอ่ยชมรสาไม่ขาดปาก
เมื่อ งานพร้อมคนพร้อม รสากับพิทยาก็เตรียมตัวเดินทางไปพบภคพงษ์ที่บ้าน ชีวินเห็นรสาแต่งตัวสวยทะมัด– ทะแมงก็แอบหวงทักท้วงขึ้นว่า แต่งตัวดูดีไปหรือเปล่า?
รสาขมวดคิ้วแปลกใจ...พิทยาหันขวับมาตอกหน้าชีวินด้วยความปากไว
“มัน ใช่เวลาจะมาหึงหวงไหมเนี่ย ไร้สาระจริงๆ ไปทำงานได้แล้ว รสจัดของ พี่จะไปรอที่รถ” พูดเสร็จ พิทยาก็เดินเด้งออกไป รสารีบจัดของว่องไวแล้วหันมาบอกลาชีวิน
“ไปก่อนนะวิน”
“โชคดีนะรส ขอให้ลูกค้าชอบงาน แต่ไม่ชอบรสนะ”
รสาหัวเราะน้อยๆ ก่อนเดินแกมวิ่งตามพิทยาออกไป ชีวินมองตามหน้าเศร้า แอบหวั่นใจลึกๆ
เมื่อพากันไปถึงบ้านเถลิงยศ รสาอดบ่นกับพิทยาไม่ได้ว่า “เขา” จะสายอีกไหมเนี่ย...พูดไม่ทันขาดคำ เผด็จเข้ามาแจ้งว่าคุณภัคมาแล้ว
สองฝ่ายทักทายกันเล็กน้อยก่อนที่พิทยาจะสาธยายอย่างเป็นปลื้มลูกน้องสาวว่า
“งานเรียบร้อยครับ รสเค้าทำแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยนะครับ”
ภคพงษ์ปรายตามาทางรสาแต่ไม่พูดอะไร ฝ่ายรสาก็มองกลับด้วยท่าทีนิ่งเฉย ต่างคนต่างไม่พูด จนเผด็จต้องพูดขึ้น
“ผมว่าเราเริ่มดูแบบกันเลยดีไหมครับ”
พิทยา รีบสนับสนุนให้รสาลุยได้เลย...รสาโชว์ภาพบ้านสามมิติบนจอไอแพดแสดงให้เห็น ถึงโครงสร้างและแบบบ้านเก่ากับแบบบ้านใหม่เปรียบเทียบกัน พร้อมให้คำอธิบายอย่างฉาดฉาน
“จากที่ดิฉันได้ถามคุณภคพงษ์ถึงเหตุผลในการ ตกแต่งบ้านหลังนี้ เพราะต้องการจะทำให้บ้านกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ดิฉันจึงคงลักษณะบ้านแบบเดิมไว้ให้มากที่สุด เน้นไปที่การซ่อมแซม ทำนุบำรุง และจัดพื้นที่ใช้สอยให้เหมาะสม เริ่มจากห้องโถงกลางบ้านที่มีแกรนด์เปียโนวางอยู่ ดิฉันจะเปลี่ยนสีห้องให้ดูอบอุ่นและสบายตาขึ้น เพิ่มหน้าต่างและกระจก และติดม่านโปร่งเพื่อให้มองเห็นวิวจากสวนด้านนอก”
เผด็จตั้งใจฟังด้วย ความสนใจ ต่างจากภคพงษ์ที่ฟังด้วยสีหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ รสา ปรายตามองเขาแล้วก็เซ็ง อธิบายไปอย่างเบื่อๆ
อ่านละคร ตะวันทอแสง ตอนที่ 2 วันที่ 15 ก.ย. 55
ละครเรื่อง ตะวันทอแสง บทประพันธ์โดย : ปิยะพร ศักดิ์เกษมละครเรื่อง ตะวันทอแสง บทโทรทัศน์โดย : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง ตะวันทอแสง กำกับการแสดงโดย : พีรพล เธียรเจริญ
ละครเรื่อง ตะวันทอแสง ดำเนินการผลิตโดย : อรพรรณ วัชรพล(โพลีพลัส จัดให้)
ละครเรื่อง ตะวันทอแสง ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และวันอาทิตย์ เวลา 20.25 น.
ละครเรื่อง ตะวันทอแสง ออกอากาศทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ