@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร ไฟมาร ตอนที่ 7/2 วันที่ 25 ก.ย. 55

อ่านละคร ไฟมาร ตอนที่ 7/2 วันที่ 25 ก.ย. 55 

สรวงหัวเราะ “อยากให้ฉันบอกว่าเธอสวยล่ะสิ”
       กรรณนรีหน้างอ งอนเข้าให้ “คุณสรวง”
       สรวงหัวเราะชอบใจใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือกรรณนรีเอาไว้ บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
       “จริงๆ แล้วเธอสวยน่ารัก มาตลอด แต่คืนนี้..เธอสวย..สวยจริงๆ เสียดาย” ชายหนุ่มก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง “ วันนี้ฉันไม่หล่อ”
       กรรณนรียิ้มขำ “ไม่เคยเห็นหล่อซักวัน”
       สรวงยื่นหน้ามาใกล้ๆ หัวเราะพร้อมกับพูดเย้า “จริงเร้อ” มองจ้องกรรณนรี “แล้ว...หน้าตาอย่างนี้ พอจะเดินกับคนสวยได้เปล่า”
       “ได้... แต่เดินข้างหลัง เป็นคนขับรถ” กรรณนรีบอกท่าทีขวยเขิน
       “คนขับรถที่ไหน หล่อขนาดนี้” สรวงเย้า นัยน์ตาหวานฉ่ำ
     
       สองคนหัวเราะดังก้องรถ มือของสรวงจับมือของกรรณนรีมากอบกุมไว้อย่างแนบแน่น
 สรวงขับรถพากรรณนรีมาจอดที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง กรรณนรีมองอย่างตื่นเต้นอดเป็นปลื้ม และดีใจแทนภาพิศขึ้นมาไม่ได้ เพราะนึกว่าสรวงเตรียมภาพิศมาทานข้าวที่นี่
  
  
       “โห! นี่คุณตั้งใจพาคุณภาพิศมาโรงแรมหรูขนาดนี้เลยเหรอ”
       สรวงยิ้มขำๆ “เปล่า....พามาเพราะเป็นเธอ”
       กรรณนรีหัวเราะ พูดเย้า “ขนาดนั้นเชียว” พลางตั้งท่าจะเปิดประตู
       สรวงบอกขึงขัง “หยุด! อย่าเพิ่ง” รีบลงรถวิ่งอ้อมมาเปิดประตูรถให้พร้อมโค้งตัวลง
       กรรณนรีหัวเราะขำหลิ่วตามอง สรวงรีบบอก
       “มองทำไม ก็..คนขับรถไง”
       กรรณนรียกมือชี้ล้อๆ “เหมือน เหมาะจริงๆ”
       “ได้ทีขี้แพะไหลเลยนะ”
       กรรณนรีหัวเราะขำ “ได้ทีขี่แพะไล่”
       สรวงหัวเราะร่า ยิงมุกตลก “ตึ่งโป๊ะ รอเดี๋ยว”
       กรรณนรีฉงน “อะไรอีก”
       สรวงเปิดประตูรถด้านหลัง คว้าสูทหรูมาสวมทับ กรรณนรีมองปลื้ม
       “จะสวยคนเดียวรึไง? ให้ฉันหล่อบ้างสิ มะ” สรวงเย้ากางแขนออก
       กรรณนรียิ้มปลื้ม ยื่นมือไปควงแขนสรวง สองคนยิ้มให้กัน เดินเคียงกันไป โดยไม่รู้ว่าเพื่อนของสุขหฤทัยเห็น รีบยกมือถือถ่ายรูป กดส่งไปให้สุขหฤทัยทันที
     
       สุขหฤทัยอยู่ที่บ้าน เสียงโทรศัพท์ดังสุขหฤทัยสวมชุดนอนเดินมารับ เปิดดูเห็นเป็นรูปกรรณนรีกอดแขนสรวงเดินเคียงกันไป
       สุขหฤทัยตาค้าง “สรวง”
       เสียงโทรศัพท์ดังอีก คราวนี้เป็นสัญญาณโทร.เข้าสุขหฤทัยรีบกดรับ
       “เห็นแล้วใช่มั้ย?” เพื่อนถาม
       สุขหฤทัยปากสั่นเสียงสั่นของขึ้น “เห็นแล้ว”
       “แล้วแกจะทำยังไง”
       “คุณหญิงแม่เห็นแค่เอสเอ็มเอส Miss U ของยังขึ้น นี่มากอดกันให้ฉันเห็น แกคิดว่าฉันจะไปนั่งสวดมนต์ทำสมาธิเหรอ?” สุขหฤทัยโกรธจนตัวสั่นกดเบอร์เพื่อนทิ้งอย่างฉุนเฉียว
     
       ทางด้านสรวงควงแขนกรรณนรีมาที่โต๊ะตรงมุมหนึ่ง สรวงเลื่อนเก้าอี้ให้กรรณนรีนั่งลง
       สรวงถือโอกาสหอมที่หน้าผากกรรณนรีเบาๆ พลางบอก “เดี๋ยวผมมานะ” ชายหนุ่มวางโทรศัพท์บนโต๊ะ
       “ค่ะ” สรวงเดินออกไป กรรณนรีนั่งยิ้มอย่างมีความสุข
       ระหว่างเสียงมือถือดัง กรรณนรีมอง เห็นเป็นชื่อสุขหฤทัยโทร.มา
       “คุณฤทัย” กรรณนรีหน้าบึ้ง หึงสรวงโดยไม่รู้ตัว
       สุขหฤทัยกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า สีหน้าโกรธขึ้ง แต่งตัวไปด่าไป ระบายอารมณ์กับข้าวของประดามีในมือ
       “กล้ามากสรวง ที่ไม่รับสาย” จู่ๆ นึกได้ “นังกรรณรี” กดโทร.ออกหากรรณนรีทันที
       เสียงมือถือดัง กรรณนรีมองเห็นเป็นชื่อสุขฤทัย โกรธ แต่รับ “กรรณนรีค่ะ”
       “ฉันรู้แล้วว่าเป็นแก ไม่ได้โทร.ผิดหรอก”
       “คุณมีธุระอะไร”
       “แกไปโรงแรมกับสรวง”
       กรรณนรีย้อน “แล้วไง”
       “นังหน้าด้าน ฉกแฟนฉันไปแล้วยังจะกล้าถามฉันอีกว่า แล้วไง? อย่างหนาจริงๆ เลยนะแกกรรณรี” สุขหฤทัยคำราม
       กรรณนรีโต้ “คุณสรวงไม่เคยบอกฉันว่าคุณเป็นแฟนเค้า
       “มุกน้ำเน่าของผู้หญิงที่พร้อมจะแย่งแฟนคนอื่น งั้นแกดูนี่เลย”
       สุขหฤทัยกดส่งรูปให้กรรณนรีดู เป็นรูปสรวงกำลังกอดสุขหฤทัยที่ริมสระ
       “แกคิดดูแล้วกัน อยู่ข้างนอกยังขนาดนั้น แล้วถ้าอยู่ในห้องนอนสองต่อสอง ฉันกับสรวงจะขนาดไหน”
       กรรณนรีกดสายทิ้ง สีหน้าโกรธจัด ผลุนผลันออกไป
       เป็นจังหวะเดียวกับที่สุขหฤทัยหยิบรองเท้าออกมาจากชั้นวางลงโกรธ “กล้าวางสายใส่ฉันเหรอนังตัวดี” เดินลิ่วออกจากห้องมา
       สรวงเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้เป็นกุหลาบสวย เดินตรงมาถึงที่โต๊ะทว่ากรรณนรีไม่อยู่แล้ว
       สรวงหันถามบริกร “คุณผู้หญิงล่ะ”
       “ออกไปแล้วครับ”
       สรวงงงคว้ามือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไป
     
       ช่างบังเอิญเหลือแสน ภรตกับนายแพทย์บุญยิ่งมาทานข้าวด้วยกันที่โรงแรมแห่งนี้ สองคนเดินออกมา บุญยิ่งบอก
       “พ่อแวะคุยกับเพื่อน เดี๋ยวตามไป”
       “ผมรอที่รถนะครับ”
       บุญยิ่งเดินไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ ภรตเดินแยกออกไป
     
       กรรณนรีวิ่งร้องไห้ออกมา แต่อาการรีบร้อนกรรณนรีเกิดหกล้ม ภรตเดิน ออกมาจากโรงแรมเห็นพอดี
       “กาว” ภรตรีบวิ่งมาประคองกรรณนรี
       กรรณนรีประหลาดใจ “พี่ภรต”
       ภรตยิ่งตกใจที่เห็นกรรณนรีร้องไห้ “กาวเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
       “กาว..กาว” กรรณนรีพูดไม่ออก ได้แต่สะอื้นฮักๆ
       สรวงวิ่งตามมาเห็นสองคนประคองกันอยู่ สรวงทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งหวง ระคนด้วยความไม่เข้าใจ หมดอารมณ์โรแมนติก โยนช่อดอกไม้ทิ้ง แล้วเดินลิ่วมาฉุดมือกรรณนรีกระชากตัวถามอย่างฉุนเฉียว
     
       “นี่มันเรื่องอะไรกรรณนรี”
       ภรตฉุนกึก กระชากกรรณนรีคืน บอกเสียงกร้าว
     
       “ปล่อยกาว”
       กรรณนรียืนอยู่ตรงกลางถูกยื้อแย่งโดยผู้ชายสองคน
       สรวงเสียงเข้ม “คุณนั่นแหละต้องปล่อย กาวมากับผม”
       ภรตไม่ยอม “แต่กาวจะกลับกับผม ปล่อย”
       สรวงมองจ้องภรตอย่างโกรธเกรี้ยว “อยากปากห้อยมากกว่าเดิมใช่มั้ยคุณ” เงื้อมือจะต่อย
       “ปล่อย” กรรณนรีสะบัดแขนออกจากสองชายอย่างแรง
       สองหนุ่มร้องพร้อมกัน “กาว” / “กรรณนรี”
       “ไม่กลับกับใครทั้งนั้น จะกลับเอง”
       กรรณนรีเดินไปอย่างฉุนเฉียว สองหนุ่มตามติด สรวงเร็วกว่ากระชากมือกรรณนรีได้ก่อน
       “เธอต้องมากับฉัน” สรวงลากแขนกรรณนรีไปเลย
       “ปล่อยฉัน ปล่อยๆๆ”
       “ปล่อยกาวนะคุณสรวง” ภรตจ้องหน้าสรวงอย่างเอาเรื่อง
       ภรตจะตามไป แต่พนักงานวิ่งมาบอก
       “คุณครับ...คุณพ่อคุณตกบันไดครับ”
       ภรตลังเลห่วงพ่อ หันไปมองเห็นสรวงลากกรรณนรีไปที่รถอย่างแรง ภรตจำต้องกลับเข้าไป
     
       บุญยิ่งนั่งบนเก้าอี้ ภรตประคองเดินออกมา บุญยิ่งเอ่ยขึ้น
       “พ่อไม่เป็นไร แค่เดินไม่ระวัง แล้วตกลง กาวไปกับคุณสรวง”
       ภรตหน้าหมอง ท่าทางเป็นห่วงกรรณนรีไม่หาย “ครับ”
       “ไม่มีอะไรมั้ง ลูกบอกเองนี่ กาวกับคุณสรวงรักกัน” บุญยิ่งอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีพูดเย้า “แล้วคนรักกัน... ตบจูบ กระชากลากถู เป็นเรื่องธรรมดา”
       บุญยิ่งพูดเล่น แต่ภรตหน้าหมอง เสียใจอย่างเห็นได้ชัด
     
       สรวงขับรถมาหน้าตาบึ้งตึง กรรณนรีโกรธไม่หาย บอกเสียงดัง
       “จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”
       สรวงย้อนเหน็บแนม “กลัวนายภรตมันจะตามไม่ทันหรือไง”
       “ใช่” กรรณนรีบอกเสียงดัง
       สรวงเบนรถเข้าข้างทางเบรกรถกะทันหัน จนกรรณนรีหัวทิ่ม
       “โอ๊ย!”
       สรวงตาขวาง พูดเสียงดุ “ลงไปเลย กลัวนายภรตจะตามไม่ทันนัก ก็ลงไปเลย”
       กรรณนรีโกรธไม่พูดสักคำ จับประตูจะเปิด สรวงคว้าตัวกรรณนรีเข้ามากอด
       “ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้คุณไปหานายภรต” สรวงหวงหึง ใช้แรงปล้ำจูบกรรณนรีอย่างดุดัน
       “ปล่อยฉัน” กรรณนรีตบหน้าสรวงเสียงดังเผียะ
       สรวงโกรธจัด “กรรณนรี” กระชากร่างกรรณนรีเข้ามากอดปล้ำจูบอีก
       เสียงมือถือของสรวงดัง แต่สรวงไม่ยอมรับ
       สุขหฤทัยเดินหน้าหงิกตรงมาที่รถ
       “ต้องทำอะไรกันอยู่แน่ๆ ถึงไม่รับสายฉัน อึ้ย!!” กดโทร.จิกอีก
       เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด สรวงชักรำคาญ “จะโทร.มาทำไมตอนนี้”
       กรรณนรีเห็นเบอร์โชว์เป็นชื่อสุขหฤทัย
       “คุณฤทัย” กรรณนรีคว้ามือถือสรวงมา
       สรวงหยุดกึก “กรรณนรี” กระชากคืนแล้วออกรถไปไม่เปิดโอกาสให้กรรณนรีลง “มีอะไร”
       กรรณนรีร้องขึ้นทันที “ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย”
       สรวงตวาดบอกให้เงียบ “กรรณนรี”
       สุขหฤทัยได้ยิน ยิ่งโกรธมากเป็นทวี “นังกรรณรี!” แหกปากตะโกนออกมา “กลับมาเดี๋ยวนี้นะคะสรวง ไม่งั้นฉันจะไปอาละวาดคุณเดี๋ยวนี้ กลับมา”
       สรวงไม่ยอมวิสาสะด้วย ตัดสายทิ้ง สุขหฤทัยร้องกรี๊ด
       “สรวง” สาวแสบปามือถือทิ้งร้องไห้โฮ
     
       สองคนนั่งรถมาด้วยกันตามทาง สรวงตะคอกใส่กรรณนรี
       “รู้มั้ยกรรณนรี เธอกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”
       “คุณต่างหากเป็นคนทำ” กรรณนรีตกใจ เห็นสรวงขับรถออกนอกเส้นทาง “คุณจะไปไหน” “ไปไหนก็ได้ที่มีแค่เธอกับฉัน”
       หน้าตาของสรวงดุดัน กรรณนรีจับรถแน่นสรวงขับรถเร็วราวกับเหาะ  
     
       ทางด้านสุขหฤทัยพาตัวเองมาร้องห่มร้องไห้อยู่ต่อหน้าคุณหญิงสุดา ใน
       “ฤทัยไม่ยอมนะคะคุณหญิงแม่ สรวงไปกับนังนั่น”
       สุดาเหนื่อยใจ “แล้วฤทัยจะให้แม่ทำยังไง? ลำพังตัวแม่ ยังแก้ปัญหาตัวเองไม่ได้เลย”
       “คุณหญิงแม่ก็คิดๆๆๆ สิคะ..นังกรรณรีมันเป็นลูกนังภาพิศ เราจะทำยังไงพวกมันถึงจะเจ็บจะแสบกัน”
       สุดาปลอบ “เรื่องแบบนี้ต้องค่อยๆ คิด”
       “กว่าจะคิดได้ นังกรรณรีมันก็แย่งสรวงไปกอดแล้ว ฤทัยจะไปตามสรวง”
       สุขหฤทัยหุนหันจะไป สุดายื้อมือรั้งเอาไว้
       “จะไปตามที่ไหน”
       “ไม่รู้ แต่ฤทัยอยู่เฉยๆไม่ได้ค่ะ” สุขหฤทัยสะบัดสุดตัว ร่างถลาเซไปชนกับประตูรั้วห้องโถงอย่างแรง
       “โอ๊ย” สุขหฤทัยเจ็บมาก ทั้งกายและใจ ยิ่งเห็นเลือดไหลก็ร้องกรี๊ด “แอร๊ย...เลือด”
       สุดาเข้าไปช่วย “แม่บอกแล้วไง ให้ใจเย็นๆ”
       สุขหฤทัยกอดสุดาร้องไห้สะอึกสะอื้นโวยวายลั่น “จะให้ฤทัยเย็นได้ยังไง? สรวงไปกับนังนั่นฮือๆๆ”
       สองคนกอดกันร้องไห้ที่ประตูโถงใหญ่ในบ้าน
      
       อารักษ์เดินมามอง ส่ายหน้าอย่างระอา ไม่ได้ยินที่สองคนคุยกัน
         ตามทางฝนเทสายลงมาอย่างหนัก กว่าสรวงจะขับรถมาถึงที่บ้านพัก ก็เป็นเวลาค่อนรุ่ง ชายหนุ่มจอดรถ บอกเสียงดุดัน
     
       “ลงมา”
       “ไม่”
       “ฉันบอกให้ลง” สรวงกระชากเสียง
       “ไม่ๆๆๆๆๆๆ” กรรณนรีผลักไสทุบตีสรวงไปมา
       “ไม่ลงดีๆ ใช่มั้ย” สรวงมองด้วยสายตากร้าว
       กรรณนรีมองอย่างหวั่นกลัว “คุณจะทำไม”
       “ก็อย่างงี้ไง” สรวงลงจากรถมากระชากประตูฝั่งกรรณนรีนั่งเปิดออกแล้วดึงกรรณนรีอย่างแรง “ลงมานี่”
       กรรณนรีร้องสุดเสียงขืนตัวไว้ “ม่าย....”
       “พูดดีๆ ไม่ชอบ”
       สรวงไม่ฟังเสียง กระชากกรรณนรีลงมาแล้วช้อนตัวอุ้ม เดินลิ่วเข้าไปข้างในบ้าน กรรณนรียิ่งดิ้น สรวงก็ยิ่งกอด ไม่มีใครยอมใคร
     
       สรวงเอาตัวกระแทกเปิดประตูห้อง ก่อนจะโยนกรรณนรีลงบนเตียงสุดแรง
       สรวงตะคอกในอาการเหนื่อยหน่าย ปนระอา “เลิกบ้าได้รึยัง”
       กรรณนรีสวนคำ “คุณน่ะสิบ้า”
       สรวงขึ้นเสียง “ฉันบ้าที่ไหน ? อุตส่าห์ทำเซอร์ไพร้ส์ไปเอาดอกไม้มาให้ พอออกมา กลับเจอเธอทำเซอร์ไพร้ส์ไปกับนายปากห้อยนั่น”
       กรรณนรีสวนออกมาอีก “เค้าชื่อภรต”
       “ฉันจะเรียกเค้าปากห้อย”
       “พาล” กรรณนรีค้อนขวับ
       “จะทำไม” สรวงปราดเข้าไปหา นั่งลงข้างๆ กรรณนรีขยับออก สรวงโมโห “ขยับตัวออก นี่ถ้าเป็นนายปากห้อยนั่นคงขยับเข้าใกล้สินะ” กระชากร่างกรรณนรีมากอดอย่างหึงหวง
       “ใช่! เพราะปากเค้าห้อยเสน่ห์ไม่เหมือนนาย” กรรณนรีกระแทกเสียงใส่ “ปากเสีย”
       “กรรณนรี” สรวงเดือดดาล ปล้ำกรรณนรีลงบนเตียง ทั้งหึงทั้งโกรธ “ตกลงเธอชอบเค้าใช่มั้ย” สรวงโถมตัวปล้ำจูบ ถูกกรรณนรีผลักออก “ก็เหมือนที่นายชอบยัยฤทัยนั่นแหละ”
       “ฉันชอบที่ไหน” สรวงเถียงลั่น
       “ใช่ไม่ใช่ เค้าก็บอกว่าเป็นแฟนนาย แล้วเค้าก็โทร.มาด่าฉัน” น้ำเสียงเครือสั่น “ส่งรูปที่
       นายกับเค้า..กอดกันมาให้ดู” กรรณนรีร้องไห้ออกมา “ไหนนายบอกว่า...เราสองคนต้องไม่สร้างปัญหา แล้วทำไมนายทำกับฉันอย่างนี้”
       สรวงตกใจ ดึงกรรณนรีมากอด เปลี่ยนท่าทีเป็นอ่อนโยนรักใคร่ “ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นเพราะ” กรรณนรีมองอย่างตั้งใจฟัง สรวงพูดอ่อนโยน จริงจัง ลึกซึ้ง ทุกน้ำคำ
       “ฉันหึง ฉันหวงฉันรักเธอ กรรณนรี”
       กรรณนรีตกใจระคนดีใจ “คุณสรวง”
       “ฉันรักเธอ..รักมากจริงๆ” สรวงค่อยๆ ประคองร่างกรรณนรีลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน จ้องมองด้วยสายตาลึกซึ้ง อ่อนหวาน
       กรรณนรีมองตอบสายตาสายตาลึกซึ้งผูกพันไม่แพ้กัน ขณะที่สรวงโน้มหน้าลงต่ำประจงจูบที่ริมฝีปากสวย อย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา
     
       เกริกมองดูนาฬิกา เห็นเวลาตีสี่แล้ว กาวินทร์เดินลงมา
       “อะไรพ่อ”
       “หมู่นี้กาวกลับดึกทุกวันเลย” เกริกมองนาฬิกาสีหน้าเป็นกังวล
       “พ่อโทร.ไปตามกาวหน่อยสิ ไม่งั้นกาวชอบทำงานเพลิน” กาวินทร์เดินเข้าครัวไป
       เกริกหยิบมือถือ กดโทร.หากรรณนรี

อ่านละคร ไฟมาร ตอนที่ 7/2 วันที่ 25 ก.ย. 55
ละครเรื่อง ไฟมาร บทประพันธ์โดย : เกตุวดี
ละครเรื่อง ไฟมาร บทโทรทัศน์โดย : พนิดา
ละครเรื่อง ไฟมาร กำกับการแสดง : -
ละครเรื่อง ไฟมาร ผลิตโดย : บริษัทดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ไฟมาร แนวละคร : ดราม่าเข้มข้น
ละครเรื่อง ไฟมาร ออกอากาศ : พุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager