@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนอวสาน(จบ) วันที่ 5 ก.ค. 57

อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนอวสาน(จบ) วันที่ 5 ก.ค. 57

ลูกจันพยักหน้า อุ่นเรือนกับกบเดินคลอเคลียกุ๊กกิ๊กกันไป ลูกจันมองตาม
“ท่าทางจะไม่ใช่แค่เพื่อนซะละมั้งแอนนี่เอ๊ย”
ลูกจันเดินอย่างเหงาๆต่อไป

สักพักปีโป้ก็เดินควงมากับเด็กหนุ่ม ลูกจันชักอารมณ์เสียจึงรำพึงเสียงเหวี่ยงๆ “นี่มันวันวาเลนไทน์รึไงยะ”
ลูกจันเห็นปีโป้สะดุดล้มขาแพลง เด็กหนุ่มแบกปีโป้ขึ้นหลัง ลูกจันคิดไปถึงพอลที่เคยแบกเธอขึ้นหลังเหมือนกัน


ปีโป้ร้องดังโอเว่อร์ “โอ้ยๆๆๆๆ...เจ็บจังเลย”
ลูกจันหันไปมอง เธอเห็นปีโป้กำลังออดอ้อนเด็กหนุ่มเต็มที่ ทั้งสองดูรักรักกันม๊ากกจนลูกจันหมั่นไส้
ลูกจันรำพึงเสียงหมั่นไส้ “ชิส์....รักกันขนาดนี้ไม่แต่งงานกันซะเลยล่ะ”
ลูกจันค้อนขวับ

ลูกจันตกใจกับข่าวใหม่ที่ได้รับ
“ ห๊า....แต่งงาน?”
จุ้มจิ้มยิ้มอายๆ
อาร์ตยิ้มกว้างอย่างแฮปปี้มาก
“ค่ะ...แล้วจุ้มก็คงต้องไปช่วยอาร์ตดูงานที่เกาะ...เราสองคนเลยจะมาขอลาออกค่ะ”
ลูกจันทำหน้าสลด
“พี่คงคิดถึงจุ้มกับอาร์ตมาก...ว่างๆก็กลับมาเยี่ยมพี่บ้างนะ”
อาร์ตตอบยิ้มๆ
“ถ้าว่าง..พี่ลูกจันไปเยี่ยมเราที่เกาะก็ได้นี่ครับ...อย่าลืมชวนพี่พีท... เอ๊ย..พี่พอลไปด้วยนะครับ..ชาวบ้านบนเกาะเค้าบ่นคิดถึงพี่สองคนใหญ่เลย”
ลูกจันยิ้มฝืนๆ “จ้ะ”
“งั้นเราขอตัวก่อนนะคะพี่ลูกจัน”
อาร์ตกับจุ้มจิ้มเดินจูงมือกันออกไปจากห้อง ลูกจันรู้สึกเหงาจับใจจนน้ำตาคลอ เธอนั่งเคว้งคว้างอยู่คนเดียวในห้องทำงาน

ลูกจันกำลังเดินเหงาๆมาตามทางในสวนสาธารณะ เธอคิดถึงวันที่เคยมากับพอล ลูกจันเศร้าแล้วก็คิดถึงพอลจับใจ ลูกจันเดินไปทางไหนก็มีแต่คู่รักเดินกุ๊กกิ๊กจุ๊กจิ๊กสวีทกันทุกมุมสวน เธอถอนหายใจเศร้าๆ เดินเหงาๆท่ามกลางคู่รักมากมาย
อีกมุมหนึ่งของสวน ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้ามีราวเสื้อผ้าและอุปกรณ์แต่งหน้าทำผมเสร็จสรรพ ปีโป้กำลังแต่งหน้าทำผมให้ตัวประกอบหญิง ส่วนแซนดี้กำลังเปลี่ยนชุดให้ตัวประกอบชาย อาร์ตคอยดูต้นทางแล้วหันมาบอกทุกคน
“เลี้ยวไปทางซ้ายแล้วครับ”
จุ้มจิ้มหันไปให้คิวกับตัวประกอบที่รออยู่
“งั้นเดี๋ยวคู่นี้ไปดักรอทางซ้ายนะคะ..แล้วเลยไปอีกนิดจะมีทางแยก..อีกคู่รอตรงทางแยกเลย”
พีทหันมาสอนแอ็คติ้งทีละคู่
“คู่นี้ตะกี้นั่งลูบหัวกันแล้วใช่มั้ยครับ...เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นขี่หลังกันบ้างนะครับ...ส่วนคู่นี้เดี๋ยวผู้ชายหวีผมให้ผู้หญิงนะครับ...อย่าลืมนะครับว่าแววตาสำคัญมาก..ต้องดูเปล่งประกายแห่งความสุข..ให้ทุกคนสร้างความเชื่อ ว่านี่คือคนที่เรารักนะครับแล้วอินเนอร์มันจะมาเอง”
ต๋อยที่ถือแบงค์500อยู่เต็มมือหันมาพูดกับตัวประกอบ
“เดี๋ยวใครที่วนเล่นครบ10 รอบแล้ว ก็มารับเงินไปคนละ500นะคะ”
เสียงมินตราดังขึ้น “โห..10 รอบเลยเหรอ..กว่าจะได้เงิน”
มินตราเดินเข้ามาพร้อมตัวประกอบชายอีกคน
ปีโป้ว่า “อย่าบ่นน่ามิน...ฉันอุตส่าห์หาจ๊อบให้ทำนะ...เอ้ามาเปลี่ยนชุดสิ เสร็จแล้วจะได้ซ่อมหน้าไปวนอีกรอบ”
มินตราบ่น “หน้าเนี่ยก็เหมือนกัน..ไม่รู้จะให้แต่งให้ซ่อมไปทำไม..ให้ฉันไปเดินซะไกลเชียะ”
ต๋อยค้อน “ขืนไปเดินใกล้คุณลูกจันก็จำได้สิว่าเป็นเธอ...เอ้า..เร็วๆเข้าสิ..เดี๋ยวอารมณ์คุณลูกจันจะไม่ต่อเนื่อง”
มินตราหน้าคว่ำแต่ก็ต้องทำเพื่อเงิน
กระบวนการบิวท์อารมณ์ลูกจันยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ลูกจันเดินไปมองคู่รักไปเหงาไปเศร้าไปสมใจทีมงานจริงๆ
ลูกจันเดินเข้าร้านอาหาร เธอเห็นทุกโต๊ะมานั่งกันเป็นคู่ๆ ลูกจันหมั่นไส้
“กินคนเดียวก็ได้วะ..เชอะ”
ลูกจันเรียกบ๋อยมาสั่งอาหารมากมายราวกับจะกินทั้งกองทัพ บ๋อยเอาอาหารมาเสิร์ฟ ลูกจันกินไปคิดถึงวันที่เคยมากินกับพอล

ลูกจันใจวูบแปลกๆ
ลูกจันปลุกใจตัวเอง “ไม่..เราไม่เหงา”
เสียงเพลงดังขึ้น "นี่คือเหงา..นี่แหละเหงา..นี่คือความจริงที่ได้เจอ..เจ็บปวดทรมาน ลึกลงข้างในใจ..โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน..รอคอยใครบางคนมาหยุด........"
เสียงเพลงหยุดกึก ลูกจันที่กำลังเล่นเอ็มวีสะดุ้งและหยุดไปด้วย
“ฮัลโหล” บ๋อยรับโทรศัพท์ ลูกจันเพิ่งรู้ว่าที่แท้เป็นเสียงริงโทน ลูกจันนั่งเหงาตามเพลงขึ้นมาทันที

ลูกจันกลับมาถึงบ้าน พีทที่กำลังคุยโทรศัพท์ค้างอยู่ทักลูกจัน
“เป็นอะไรไปน่ะลูกจัน..ดูเศร้าๆนะ”

ลูกจันสะดุ้งก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้ปกติ
“เปล่านี่..แฮปปี้ดี..ไม่ได้เศร้าอะไร”
พีทสังเกตแววตาของลูกจัน
พีทเอ่ยถาม “เหงารึเปล่า”
ลูกจันรีบตอบเสียงสูงอย่างมีพิรุธม๊าก
“ม๊ายย...ไม่เหง๊า”
พีทพยักหน้ารับรู้
“อ๋อเหรอ...เคๆ..งั้นเดี๋ยวฉันขอคุยกับพ่อต่อนะ”
ลูกจันเดินขึ้นบันได
“ครับพ่อ..พีทติดต่อพอลไม่ได้เลยครับ” พีทฟัง “พ่อมีที่อยู่เหรอครับ..งั้นพีทขอ จดไว้หน่อยนะครับ..ว่างๆจะได้ขึ้นไปเยี่ยม...กลัวพอลจะเหงาแล้วคว้าสาวๆแถวนั้นมาทำเมียน่ะสิครับ...เห็นพอลเคยบอกว่าสาวๆที่นั่นสวยซะ ด้วย”
พีทก้มหน้าก้มตาจดที่อยู่ของพอล ลูกจันที่ยืนแอบฟังอยู่กำลังยืนตาลุกวาวด้วยความหึง
“สาวสวยเหรอ...ฮึ่ม!!”

ห้องรับแขกมืดสนิท แสงไฟฉายเล็กๆ ที่ลูกจันถือค่อยๆใกล้เข้ามา ลูกจันย่องไปบริเวณที่พีทวางกระดาษจดที่อยู่พอล ลูกจันค่อยๆหยิบกระดาษที่อยู่พอลขึ้นมาแล้วก็ยิ้มสมใจ ลูกจันย่องกลับขึ้นไปชั้นบน พีทค่อยๆโผล่ออกมาแล้วยิ้มสมใจยิ่งกว่าลูกจัน

เวลาผ่านไป ลูกจันแต่งตัวทะมัดทะแมงสะพายเป้เดินตามชาวเขาสองผัวเมียด้วยความเหนื่อยม๊าก
ลูกจันหอบ “นี่....อีกไกลมั้ยคะ”
ชายชาวเขาหันมาตอบห้วนๆ “ไกล!!”
ลูกจันหน้าเสีย
ชาวเขาหญิงถาม “ไหวมั้ย...ถ้าไม่ไหวจะกลับก็ได้นะ”
ลูกจันไม่ยอมกลับ เธอรีบตอบลิ้นรัว
“ไหวๆ..ไม่กลับ..ไปต่อเลย”
ชาวเขาสองผัวเมียพาลูกจันเดินต่อ ลูกจันเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินกับการมาตามผู้ชายแต่ก็สู้ตายเดินตามชาวเขาผัวเมียอย่างไม่ย่อท้อ

ลูกจันกับชาวเขาผัวเมียเดินเข้ามาไปอีกพักใหญ่ ชาวเขาเมียปวดท้อง
“โอ๊ยย”
ชาวเขาผัวเข้ามาประคองเมียอย่างอ่อนโยน แล้วชาวเขาผัวก็นวดให้ชาวเขาเมียแบบเดียวกับที่พอลเคยนวดให้ลูกจัน ลูกจันมองชาวเขาผัวนวดให้ชาวเขาเมียแล้วก็คิดถึงความรู้สึกตอนพอลนวดให้
ลูกจันเพ้อเสียงเหม่อๆ “แปลกดีเนอะ...นวดหลังแล้วหายปวดท้อง” ลูกจันถามชาวเขาผัวอย่างอยากได้ความรู้รอบตัว “ที่หลังคงมีจุดสำคัญอะไรอยู่ซักจุดแน่ๆเลยใช่มั้ยคะ”
ชาวเขาผัวหันมามองลูกจันก่อนตอบยิ้มๆ
“ไม่เกี่ยวกับหลังหรอก...จุดสำคัญมันอยู่ที่หัวใจ”
ลูกจันทำหน้างงว่าปวดท้องแต่จุดสำคัญจะไปอยู่ที่หัวใจได้ไง ชาวเขาผัวมองชาวเขาเมียอย่างอ่อนโยนก่อนจะนวดไปตอบลูกจันไป
“หัวใจที่เต็มไปด้วยความรัก..ความห่วงใย..ความอยากให้คนที่เรารักหายปวด”
ลูกจันอึ้งกับคำตอบแล้วก็คิดย้อนไปถึงตอนที่พอลนวดให้เธอ

ลูกจันน้ำตาคลอเพราะเพิ่งรู้ว่าพอลรักเธอขนาดไหน ชาวเขาผัวหันมาพูดกับลูกจัน
“ท่าทางอาจจะจะไปไม่ไหวแล้วล่ะ”
ลูกจันหันไปตอบชาวเขาผัวอย่างหนักแน่นมั่นใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวจันไปเอง”
ลูกจันเดินย่องหันซ้ายหันขวาหันหน้าหันหลังอยู่ในป่าอย่างหวาดระแวง ไม่ได้ดูแกร่งกล้าเหมือนตอนประกาศตัวกับชาวเขาเล๊ย ลูกจันเห็นต้นไม้ไหวๆ ก็เหงื่อแตกซิ่กด้วยความกลัว
เสียงเสือดัง “โฮกก”
ลูกจันวิ่งป่าราบทันที ลูกจันวิ่งสะดุดท่อนไม้จนล้มคะมำลงไปบนพื้น ที่พื้นมีขี้ช้างกองเบ้อเริ่มรออยู่ ลูกจันเอามือเท้าไปบนกองขี้ช้าง เธอยกมือขึ้นมาดูก็เห็นขี้ช้างติดมือ ลูกจันรู้สึกไม่ไหวกับกลิ่นขี้ช้าง
“อี๋....ขี้ช้าง”
ลูกจันเอามือติดขี้ช้างเช็ดกางเกง
เสียงเสือดังขึ้นอีก “โฮกก”
ลูกจันตาเหลือกร้องลั่นที่มันมาอีกแร้ว ลูกจันวิ่งหัวซุกหัวซุนหนีเสืออย่างสติแตกต่อไป ลูกจันวิ่งไปชนอะไรบางอย่าง
“อ๊ายย....พี่เสือ..อย่ากินจันเลย...ฮือๆ”
ลูกจันนั่งหลับตาปี๋ยกมือไหว้ปะหลกๆ
เสียงพอลพูดและหัวเราะ “มารยาทดีแบบนี้เสือคงไม่กินหรอก..ฮ่าๆๆ”
ลูกจันลืมตามองก็เห็นพอลยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า พอลยืนมองลูกจันด้วยความคิดถึง พอลเห็นลูกจันยืนตะลึงน้ำตาคลอ ลูกจันกับพอลยืนจ้องมองกันและกันด้วยความรักและคิดถึง ลูกจันและพอลค่อยๆเคลื่อนตัวมากอดกันแน่นอย่างไม่รู้ตัว ลูกจันเคลิบเคลิ้มกับกอดนี้ ส่วนพอลก็เคลิบเคลิ้มไม่แพ้กัน
ทันใดนั้น พอลก็ทำจมูกฟุดฟิดๆ
“เอ่อ....ลูกจัน..นี่คือตั้งใจทำกลิ่นมาให้เข้ากับป่าใช่มั้ย?”
ลูกจันชะงักและหยุดเคลิ้มทันที
ลูกจันงอนก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดพอลแล้วค้อนก่อนถาม
“นี่คุณหาว่าฉันตัวเหม็นเหรอ”
“เปล่า...ผมชื่นชมคุณต่างหากที่ปรับตัวเข้ากับป่าได้ดี” พอลทำตาเจ้าชู้ “แบบนี้อยู่กับผมได้”
ลูกจันเขินจนหน้าแดงแล้วทำปากแข็งต่อ
“บ้า...ใครจะอยู่กับคุณ...ฉัน..ฉัน” ลูกจันแถ “ฉันจะมาดูโลเคชั่นถ่ายแบบต่างหาก”
พอลหน้าสลด ความน้อยใจพุ่งขึ้นกะทันหัน “ขอโทษที่ผมเข้าใจผิด...ผมลืมไปว่าคุณรักพีท...ไม่ใช่ผม”
พอลทำท่าจะเดินจากไป ลูกจันหน้าเสียแล้วก็รีบพูดต่อโดยไม่แคร์ศักดิ์ศรีแล้ว
“แล้วฉันก็อยากมาหาคนช่วยรักษาโรคปวดท้องของฉันด้วย”
พอลงงก่อนจะหันกลับมา
“ไหนคุณบอกว่าช็อคโกแล็ตซีสต์ต้องมีลูกถึงจะหาย?”
ลูกจันมองตรงมาที่พอลด้วยสีหน้าเขินอาย พอลทำหน้าคิดได้
“หมายความว่า...”
พอลตาเป็นประกายที่จู่ๆ ลูกจันก็ชวนมีลูกด้วย ลูกจันพูดต่อเนื่องที่ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว
“แล้วฉันก็อยากให้เจ้าของแหวน...” ลูกจันชูมือใส่แหวนพอลอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย “พาไปตัดแหวนให้เล็กลงหน่อย” ลูกจันพลิกฝ่ามือทำให้เห็นว่าแหวนพันกระดาษกาวไว้ซะหนาเลย “มันหลวมไปนิดนึงอ่ะ”
พอลยิ้มกว้างแล้วเดินกลับเข้ามาหาลูกจัน
“คุณผู้หญิงจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการครับ....” พอลก้มลงมองตาลูกจันพร้อมกับทำหน้าเจ้าชู้ม๊ากก “ว่าแต่ว่า..เราจะรักษาโรคช็อคโกแล็ตซีสต์ก่อน..รึจะลดขนาดแหวนก่อนดีน้า”
ลูกจันอายแต่ก็สู้จ้า
“ก็แล้วแต่นะ...” ลูกจันชะม้ายตามองพอล “แต่อยากหายปวดท้องเร็วๆแล้วอ่ะ”
พอลยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆก้มลงไปจูบลูกจัน ลูกจันกระดกเท้าขึ้น เท้าพอลกระดกไปด้วย
มือถือพอลดังขึ้น “กริ๊งง”
เท้าลูกจันที่กระดกอยู่กระตุกตามเสียงโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกขัดใจมาก
พอลรับสาย “ฮัลโหล”
พอลที่ผละออกจากลูกจันแล้วรับสายป้าภา
“ครับป้า....ห๊า...พอลเกิดอุบัติเหตุ?”
ลูกจันกับพอลมองหน้ากันอย่างตกใจมากกับข่าวใหม่ที่ได้รู้

ลูกจันกับพอลกำลังฟังป้าภาเล่าเหตุการณ์
“พีทเค้าตกม้าในกองถ่ายลูก...หัวกระแทกพื้น..พอฟื้นมาก็..” ป้าภาทำหน้าลำบากใจ “ก็..ดู..เอ่อ...ดูแปลกๆไป”
ลูกจันงง “แปลกยังไงคะป้าภา”
เสียงพีทที่เป็นนักเลงมากดังขึ้น “เฮ้ยย..กลับมาแล้วเหรอวะพอล”
พอลกับลูกจันหันกลับไปทางเสียงก็เห็นพีทอยู่ในชุดแรมโบ้ โชว์มัดกล้ามดูแมนมาก ป้าภากระซิบบอกพอลกับลูกจัน
“แปลกมั้ยล่ะ?...เคลียร์กันเองแล้วกันนะ...ป้ามึน!!”
ป้าภาเดินทำหน้าเวียนหัวออกไปจากห้อง พีทหันมาทางลูกจัน ส่วนพอลหันกลับไปมองพีทก็เห็นพีทกำลังยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ลูกจัน
“ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่...สวยขึ้นเยอะนะลูกจัน”
พีทเอื้อมมือมาจับมือลูกจันขึ้นไปจูบด้วยลีลาเจ้าชู้ม๊าก พอลช็อคกับความแมนเกิ๊นของฝาแฝด พีทเอามือโอบไหล่ลูกจัน แล้วหันไปยักคิ้วท้าทายพอล
“เอาตรงๆแบบลูกผู้ชายเลยนะพอล...ผู้หญิงคนนี้เราชอบว่ะ...ใครดีใครได้นะไอ้น้อง”
พอลพุ่งเข้าไปยืนอีกข้างของลูกจันด้วยสีหน้าหึงสุดขีด
“ไม่ยอมเว้ย!!”
พอลดึงลูกจันออกจากอ้อมแขนพีท พีทก็ไม่ยอมเหมือนกันจึงดึงลูกจันหลัดจากพอล
“ไม่ยอมได้ไง..ลูกจันรู้จักกับเรามาก่อนนาย” พีทบอก
พอลทำหน้าเครียดก่อนจะดึงลูกจันกลับมาอีกครั้ง
“แต่ลูกจันรักเรา”
พีททำหน้าเครียดแล้วดึงลูกจันกลับไปอีก
“ลูกจันก็รักเราเหมือนกัน”
ลูกจันทำหน้าเลิ่กลั่กหันมองพีทและพอลอย่างงงๆ ในขณะที่พีทกับพอลยังผลัดกันลากลูกจันไปมา
“รักเรา” พอลบอก
พีทดึงลูกจันมา “รักเรา”
“รักเรา”
“รักเรา”
“เรา”
“เรา”
ลูกจันทำหน้าเพราะชักจะไม่ไหวแล้ว
ลูกจันตะโกน “หยุ๊ดก่อน”
พีทและพอลต่างสะดุ้งแล้วก็ปล่อยมือจากลูกจัน
ลูกจันหันมองหน้าพีทกับพอลก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“เอาทั้งคู่แหละ”
ลูกจันหันมาชูนิ้วแบบน้องพลับขอ2 ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
พีทกับพอลตกใจ “หา?”
พีทและพอลงงกับการตัดสินใจของลูกจัน!

********อวสาน********

อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนอวสาน(จบ) วันที่ 5 ก.ค. 57

อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ แนว:โรแมนติก-คอมเมดี
ละคร รักนี้เจ้จัดให้บทประพันธ์โดย จากเค้าโครงเรื่องของ อิสย่าห์-พิมพิสุธญ์
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ บทโทรทัศน์โดย จอมยุทธ เคน-นายนุกูล
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ กำกับการแสดงโดย เสกวสุ, สิปปกร ภควัชร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ผลิตโดย บริษัท พุด-เดิ้น จำกัด โดยผู้จัด : ปาจรีย์ ณ นคร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ออกอากาศ ทุกวันศุกร์–อาทิตย์ เวลา 20.15 น. เริ่ม 15 มิถุนายน 2557
ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ